اگر جامعه ی ما به نحو طبیعی پیش می رفت و در سیاست های داخلی ما نوعی انحصارگری دینی وجود نداشت، بخشی از تلاش های روشن فکران ما منحصر به "نقد غرب" می شد؛ اما این استبداد انحصارگرایانه، فضای حیاتی را سرکوب کرد؛ در نتیجه شایگانی که "آسیا در برابر غرب" می نوشت، "زیر آسمان های جهان" را می نویسد. در واقع تمام متفکران ما یک نوع تغییر جهت دادند؛ چراکه احساس کردند فضا یک فضای بسیار فشارآوریست. من عبدالکریمی به جای آنکه تلاش خودم را به نقد تمدن کنونی معطوف کنم، بخشی از مواجهه ام با نادانی و جهالتیست که در ساختارهای درونی، دارد من را خفه می کند! و من به جای آنکه این انرژی را صرف نزاع با نیهیلیسم و سکولاریسم آشکار غربی کنم، ناچارم با بنیادگرایی ای که در جامعه ی ما وجود دارد به مبارزه بپردازم.
هنوز در جامعه ی ما سیاست بیش از اندازه گستاخ است و تا زمانی که سیاست حد و حدود خود را نفهمد، در جامعه ی ما جهال بیش از اهل فرهنگ و اهل تفکر سخن می گویند. در کشوری که یک جوان بیست و سه ساله در وزارت ارشاد، جلوی چاپ کتاب رئیس فرهنگستان علوم -که از معدود فلاسفه ی قرن حاضر است- را می گیرد، معلوم است که فرهنگ جدیتی ندارد.
بیژن عبدالکریمی
تمدن اسلامی، واقعیت یا پندار؟